prologue

Może ktoś pomyśli że to dziecinne, być może.Sam czasami tak myślę.Ale postanawiam założyć pamiętnik.
Chciałbym żeby moje uczucia zostały przelane na papier,chociaż wiem że mam z tym problem,przynajmniej ostatnio,od jakiegoś czasu nie mogę normalnie napisać piosenki,normalnie,czyli prosto z serca,tak jak kiedyś...
Jeszcze niedawno wystarczyło żeby do mojego świata wtargnęły jakieś emocje,uczucia,jakieś zdarzenie, które zwróciło by moją uwagę, po prostu pisałem coś na kartce papieru i to miało sens, teraz za cholerę nie napiszę ani jednej zwrotki, nawet nie wiem co musiało by się zmienić w moim życiu żeby było tak jak kiedyś, już nigdy nie będzie.
Wracając do tematu, chciałbym żeby ktoś kiedyś dowiedział się co czułem, bo nie jestem pewien czy kiedykolwiek powiem to komuś prosto w oczy, kiedy tylko wyobrażam sobie że mógłbym to zrobić...Nie,nie potrafię sobie tego wyobrazić ,więc jak na razie postanawiam że tylko ten pamiętnik będzie miał wgląd do mojego umysłu,serca. Na nic więcej nie jest mnie teraz stać . Moje uczucia ostatnio zmierzają w kierunku jednej wyjątkowej osoby, ostatnio... Nie, od dłuższego czasu, tak, od dłuższego czasu jestem na skraju załamania nerwowego czy depresji, nie potrafię normalnie funkcjonować, to okropne uczucie, które powinno być zastąpione tym najwspanialszym, tak znam to uczucie, bo już je kiedyś przeżyłem,ale to nie było to samo.
Ktoś mnie zranił, i nie chcę powtórki. Dlatego jestem zamknięty na wszelkie uczucia,związki i tym podobne, puki nie będę pewny że ktoś bezgranicznie mnie kocha, chce być ze mną na zawszę ,ale nie z litości, tylko ze szczerego uczucia. To uczucie którym darzę pewną osobę powoli niszczy mnie od środka, i od zewnątrz, wypala moją duszę,depcze moją osobowość,łamie mi serce.Może powinienem wyjechać?
Nie,to nie ma sensu, tak łatwo się nie zapomina o osobie którą kocha się najbardziej na świecie, tego się po prostu nie da zapomnieć.Nawet jeśli się tego chce.
Nie da się ukryć że chodzi o Louisa Tomlinsona, jest moim najlepszym przyjacielem,ale pewnie gdyby się dowiedział ,wyśmiał by mnie z miejsca . Nie przeżył bym tego, a nawet jeśli, to pewnie przyczyniłbym się do swojej śmierci, sama myśl o jego reakcji mnie przeraża, dlatego nie mam zamiaru mu tego mówić, będę cierpiał sam ,w imię miłości, będę cierpiał tyle ile potrzeba,dla niego, tym bardziej gdy widzę że jest szczęśliwy z Eleanor,Kochają się,a to boli bardzo, z jednej strony cieszę się jego szczęściem, a z drugiej wiem że ja kocham go bardziej niż ona, przekonuję się o tym z dnia na dzień,to uczucie staje się silniejsze.To mnie zabija,dlaczego to jest takie nie realne, moje serce zupełnie mnie nie słucha, dlaczego darzy miłością osobę która jest kompletnie obojętna na moje uczucia. Będę cieszył się każdym jego słowem, każdym szeptem,dotykiem.
Każdym spojrzeniem w oczy.Chociaż wiem że jego serce należy do kogoś innego. Nie ważne, moje już na zawsze będzie należeć do niego. Każdy jego uśmiech powoduje że ja również się uśmiecham, rozjaśnia moją duszę ,i od razu czuje się lepiej,ale tylko na zewnątrz, bo w środku i tak umieram, przez samą świadomość
tego że te najpiękniejsze uśmiechy, najgłębsze spojrzenia,najczulsze dotyki,najbardziej namiętne pocałunki będą przeznaczone dla niej. Każdego dnia budzę się obok niego ,ale to przecież nic nie znaczy, u nas to rutyna.
Uwielbiam patrzeć się na niego kiedy śpi, chociaż wiem że śni o niej, wyobrażam sobie że mnie kocha, przynajmniej na chwilę .Daje mi to taką iskierkę radości w moim sercu,ale tylko na chwilę ,po chwili gaśnie .
Jak każde inne iskierki, rozpalone przy każdym uścisku, dotyku, czy nawet prostym przyjacielskim złapaniu za rękę.Tylko ja wiem jak wtedy czuję się w środku, kiedy moje serce wyrywa się z mojej klatki piersiowej jakby chciało pofrunąć w stronę jego serca.Tylko ja,i teraz ten pamiętnik.

________________________________________________________________________________
No to mamy prolog ;D
Trochę krótki.
Jak wam się podoba?
Czekam na opinie, co najmniej 1 komentarz do następnej notki ;D